بررسی تطبیقی قانون جهاد در فقه امامیه و اصل منع توسل به زور در حقوق بین الملل

رابطه میان اصل «منع توسل به زور» در حقوق بین‌الملل و قانون «جهاد» در فقه امامیه، از مسائلی است که امروزه با توجه به ظهور پدیدهای به نام تروریسم، مقابله و استفاده از زور بر ضد آن توسط دولتها ضروری است. مستشرقین و عدهای از متفکران شرقی، قانون جهاد در اسلام را به‌منظور کشور‌گشایی و سلطه‌جویی بر انسان‌ها مطرح کردهاند، و دین اسلام را بر اساس خشونت و جنگ معرفی، و جهاد را وسیلهای مشروع برای رسیدن به اهداف مسلمانان تعبیر میکنند. از نظر آنان اسلام توسل به زور را به منظور توسعه و گسترش دین، بهترین ابزار میداند و جهان به این منظور ضرور مییابد. این در حالی است که قانون «جهاد» در اسلام به‌منظور دستیابی به اهداف الهی و انسانی است، و کشور‌گشایی و سیطره‌جویی بر انسان‌ها مطرح نیست، و بازگشت آن به حق دفاع مشروع از خود در برابر تهاجم و تجاوز، و حتی دفاع از سایر دولتهای اسلامی، و به صورت دسته‌جمعی مورد تأیید قرآن و سنت است. لذا از این جهت، قانون «جهاد» در اسلام با استثنائات اصل منع توسل به زور در حقوق بین‌الملل و منشور ملل متحد هم‌خوانی و اشتراک دارد.